Het concept 'tijd' is een raar ding. De feestdagen en nieuwjaar lijken ondertussen al zo ontzettend lang geleden, terwijl ik hier nog maar 4 weken zit. Terwijl 4 weken in een jaar of in een heel leven echt niks is. Gelukkig heb ik nog een mooie 9 weken te gaan, en ik weet nu al dat ik ga wenen als ik afscheid moet nemen van al die schattige kleine kindjes en ik heb er dan ook reeds een 5-tal geselecteerd om stiekem mee te smokkelen in mijn koffer (ook al denk ik dat Jonas daar niet zo blij mee zou zijn ;-) ).

Mijn Frans verbetert hier met de week. Officieel spreek ik nu ‘français avec des cheveux'. Goddank ben ik wel ondertussen mijn haren aan het verliezen en is er goede hoop dat ik tegen het einde van maart zo goed als kaal ben.
Ook op vlak van Bambara is er ook verbetering zichtbaar, ook al bestaat mijn vocabularium nog altijd maar uit een 30-tal woorden. Ik kan tot 10 tellen, ook al vergeet ik continu de cijfers 8 en 9 (maar de kinderen waar ik mee werk, kunnen toch nog maar tot 5 tellen, dus komt dat even goed uit), ik kan na 2 weken eindelijk links en rechts onthouden, kan mensen 's morgens, 's middags, 's avonds en 's nachts begroeten en vragen of alles goed is (en dan nog een paar losse woorden).
Al bij al toch wel al redelijk voldoende om met de kinderen te kunnen werken. En als ik niet weet hoe ik het in bambara moet zeggen, ga ik over tot gebarentaal (het fijne aan 5- en 6-jarigen is dat ze je niet zo snel uitlachen als volwassenen zouden doen).

Gi, Marina en Freddy zijn op zaterdagmorgen terug vertrokken richting Ségou, om op maandag door te reizen naar Bamako en woensdag terug te vliegen naar België. Ik mis het gelach en de droge humor, maar ja, mooie liedjes duren nu eenmaal niet lang.
Ook Eva is op zaterdagmorgen vertrokken om rond te gaan trekken in de Dogon. Ik heb dus een week doorgebracht in het gezelschap van enkel de 3 zusters en Christine (er is hier nog nooit zo weinig volk geweest). Wel een goede oefening voor mijn Frans, moet ik zeggen!

Op woensdag werd echter mijn middagdutje ruw verstoord door zuster Jeannine, die aankondigde dat de studenten verpleegkunde (Marie, 44 jaar & Alicia, 22 jaar) aangekomen waren (de studenten in kwestie hielden er meer rekening mee dat ik nog maar 2 minuten wakker was).
Het klikte meteen en ik heb in de laatste 4 dagen dan ook meer gelachen als in de week ervoor (ook de eerste dagen dat ik niet om 8 of 9 uur 's avonds in mijne nest lag, wegens uitgeputheid). Woensdag hebben we hun aankomst ineens ingewijd met een goed glaasje wijn.

Op woensdag (en donderdag en vrijdag ;-) ) zijn we thee gaan drinken bij de leerkrachten van de lagere school en gisteren hebben we zelfs gedanst op zijn Afrikaans (en de kinderen maar met ons lachen).
Gisteren zijn Alicia en ik de kindjes gaan helpen wassen bij Josephine (een gepensioneerde vroedvrouw, met een aantal verstoten of weeskindjes onder haar vleugels). De kid-wash leverde enkele grappige foto's en filmpjes op, die we proberen op te loaden, maar ik kan niks beloven.

De 3 musketiers, Oumou, Mamou en Kadidja Traoré, vormen al een hecht trio, ondanks het feit dat we nog maar 3 dagen samen zijn. We zitten voor de moment met in 3'en in Ségou.
Seffens een plonsje in het zwembad bij een zalige 35 graden (muhahaha), en vanavond even skypen met zo ongeveer de halve familie, en dan kunnen we er weer tegen voor een weekje.
Marie en Alicia hebben het hier continu te warm, terwijl ik het hier ondertussen op zo'n momenten vaak al aardig koud heb. Ik denk dat we ondertussen wel kunnen vaststellen dat ik al volledig geïndoctrineerd heb. ;-)

P.S.: nog een heel erg gelukkige verjaardag aan papa!!!!!!