De laatste loodjes wegen het zwaarst

We hebben al een aantal weken geen internet, dus plaats ik de blog's die ik nog geschreven had er nu dan nog op.

Ongelofelijk dat je al 12 weken aan de andere kant van de wereld kan zitten en dan op 24 u nog altijd dingen meemaakt, die zelfs in je ergste nachtmerries niet voorkomen.

Vorige week donderdag en vrijdag heb ik op 24 u meer gezien en gehoord dan de volle 2 maanden daarvoor.

Het begon allemaal vorige week donderdag, toen bleek dat het leger Bamako aan het overnemen was, omdat ze geen middelen en munitie hebben voor hun oorlog in het Noorden. Zuster Suzy was net aan het uitleggen wat voor gevolgen een mogelijke staatsgreep voor Mali en voor ons zou kunnen hebben, toen er in ene keer vlammen in de keuken te zien waren.
Sr. Jeanine was te dicht met haar lucifer in de beurt van de lekkende gasfles gekomen, gevolg: steekvlam! Toen wou ze er nog water opgooien, tot Zr. Suzy er een natte handdoek over smeet. Afhankelijk van de hoeveelheid gas die nog in de fles zat, had het hele klooster de lucht in kunnen gaan! Dat was de eerste shock voor ons.

Tegen de avond hing iedereen met de ouders aan de telefoon om na te gaan hoe de situatie in Bamako was. Voor de anderen zag het er op dat moment nog niet zo erg uit, maar ik stond een week voor mijn vertrek en alles was net gaande op de plaats waar ik een week later naartoe zou moeten.

Uiteindelijk is de diepvries nog 3 keer in brand gevlogen. Deze werkt op petroleum en op de een of andere manier is dit dus 3 keer mis gegaan. Uiteindelijk heeft Sr. Suzy besloten hem niet meer opnieuw aan te steken, want als dit in het midden van de nacht zou gebeuren, ...
Ook de generator was al een week stuk, dus moeten we het doen met één stopcontactje in de keuken, wat op zonne-energie werkt. Maar ook daar valt dik mee te leven. In principe hebben we nog stukken meer luxe dan de mensen die hier in het dorp wonen, dus.

Dan hadden Ilse en Sara die nacht wacht op de materniteit. Om 00.50u kwam Ilse in ene keer aangelopen, helemaal in paniek om Sr. Suzy en Sympho te roepen. Er was een vrouw, van 22 jaar, een aantal dagen geleden bevallen, maar ze had een bloeddruk van 24 / 10 en ze werd nu niet meer wakker. Sympho ging met Ilse mee. En ook Ruth en ik zijn gevolgd, omdat ze zo in paniek was. Ik wist dat ik niet zoveel bijdrage kon leveren, maar morele steun is ook al iets.
Daar aangekomen zei Sympho dat er dringend een ambulance gebeld moest worden. Dus ben ik terug gelopen naar Suzy en heeft zij een ambulance gebeld. Ik ben dan terug gegaan naar de materniteit en nog geen 2 min. later kreeg die vrouw een eclampsie-aanval (valt te vergelijken met een epilepsie-aanval).
Wij hebben dan, met 6 man, die vrouw op een matras naar de verloskamer gedragen en haar daar op de grond gelegd, weg van dingen waar ze zich aan zou kunnen bezeren.
Vlak na de aanval was haar bloeddruk gedaald tot normale waarden, maar deze begon langzaamaan weer te stijgen. De vroedvrouwen hebben nog een infuus geprikt. Daarna konden we niet meer doen dan afwachten tot de ambulance zou komen (gemiddeld duurt dit 30 min.) en indien ze opnieuw een aanval zou krijgen: zorgen dat ze zich niet kan bezeren, haar op haar zij dragen en een mayo-canule in haar mond steken om te zorgen dat ze haar tong niet kan afbijten.
Ik stond er intussen langs, met haar zoontje in mijn armen. Dat was het moment waarop alles ineens ten volle tot mij doordrong. Ik stond daar met een jongetje, van een paar dagen oud, die vredig in mijn armen lag te soezelen en naar de borst aan het zoeken was, terwijl zijn mama op de grond lag en in kritieke toestand verkeerde.
Om 01.20u arriveerde de ambulance. We hebben de vrouw op de brancard gelegd en toen ze haar wouden afvoeren is ze nog 3 keer bijna naar beneden getotterd, omdat de ambulanciers (waaronder nog niet eens een dokter of verpleger was) de brancard niet goed hadden vastgezet.
Uiteindelijk is ze dan toch heelhuids in de ambulance geraakt en Ilse en Ruth hebben nog uitgelegd wat ze moesten doen als ze weer een aanval kreeg.
Nog geen 5 min. later lag iedereen alweer in bed, en stonden wij daar gelijk 4 verloren schapen, nog wat te bekomen van wat we net allemaal gezien en gehoord hadden.
Tegen dat we in ons bed lagen was het 04u00 en om 06u50 ging de wekker alweer.

De volgende dag aan de ontbijttafel werd ons verteld dat het ondertussen echt om een staatsgreep ging. Voor de moment was het nog afwachten wat voor gevolgen dit zou hebben. De luchthavens waren gesloten en er werd in de lucht geschoten, maar het leger keerde zich niet tegen de bevolking. Bamako was dus eigenlijk nog redelijk rustig, maar toch had dit voor een heel opschudding in België gezorgd. Leerkrachten, ouders, Ann van Tounga Tours, Sr. Suzy, iedereen was over ons aan het mailen en bellen in een poging te beslissen wat ze moesten doen om te zorgen dat we veilig naar huis konden.

Toen kwamen ze ons ineens roepen voor de materniteit. Aangezien Ilse en Sara nog niet klaar waren, ben ik met Ruth meegegaan. Bleek dat het ging om een meisje van 18 jaar, 6 maanden zwanger, maar ze had al weeën. In België beginnen ze blijkbaar zelfs pas vanaf 24 weken te reanimeren, en dan ligt dat kindje weken aan de beademing en in een couveuse, dus dan is de kans dat dat kind het hier overleeft nog eens zo klein.
Een uur en veel bloed, zweet en tranen later was het kindje eruit. Na een paar ademhalingsstuipjes bleef het kindje doodstil liggen. Klein, maar perfect met alles erop en eraan, 10 vingertjes, 10 teentjes. Een uurtje later werd het aangekleed, in een doek gewikkeld, in een doos gestopt en begraven. Ondertussen lag de mama op de materniteit, tussen de andere pas bevallen moeders. Het ‘enige verschil' met de andere mama's was dat haar kindje het niet gehaald had.

Een uur later bleek dat er een mama, die 12 maart bevallen was, teruggekomen was, omdat haar kindje niet wou eten. Het kindje was sinds de geboorte 600 gr. afgevallen en heel erg zwak. Sindsdien zijn wij begonnen met het kindje, via een sonde, melk bij te geven. Eerst om het uur, toen om de twee uur, nu ondertussen om de drie. Iedere avond wordt er afgesproken wie er die nacht op gaat staan op welk uur, voor ons ‘boeleke'.
Ondertussen weegt ze 2,300 kg en doet ze het goed. Er zit al meer leven in en ze reageert veel meer op ons. Af en toe gaan haar oogjes zelfs open, maar ze draaien wel veel weg. Nu maar hopen dat ze er niets aan over houdt!

Toen bleek vrijdag in de namiddag dat onze ouders met de leerkrachten samen kwamen om informatie uit te wisselen en te bespreken wat er nu juist met ons ging gebeuren.
De drie vroedvrouwen moeten misschien mee met Sr. Suzy op 11 april, i.p.v. 18 april terug. En voor mij gingen ze iemand zoeken om mee te gaan naar Bamako.

Uiteindelijk zijn we de voorbije week continu heen en weer geslingerd tussen alles wat we gezien hebben op de materniteit en alles wat er in Bamako gaande is.
Dit heeft wel een domper gezet op mijn laatste week hier. Ten volle genieten was er niet echt meer bij.

Maar gisteren was het dan uiteindelijk na 3 maanden mijn laatste avond en de vroedvrouwen zijn de hele dag in de weer geweest om er een geweldig afscheid van te maken. Enig nadeel: ik mocht gedurende de hele namiddag de keuken of de woonkamer nimeer binnen. L Maar het was het zeker waard!
Eerst bij Josephine afscheid gaan nemen, frietjes gegeten en nog eens de kindjes gewassen. Dan terug naar het klooster. Daar stond een kaartje van de zusters voor mij klaar en een sleutelhanger, gemaakt door de gevangenen van Bla. Keilief!
Daarna haalden de vroedvrouwen eerst beignets boven (waarvan ik nu hier in Bamako een kleine voorraad meegekregen heb ;-) ), daarna nog pudding en daarna lieten zij mijn dagboek zien, waar ze alledrie eerst afzonderlijk en daarna samen heel lieve en grappige berichtjes in geschreven hadden die echt vanuit het hart komen!
Ik ben hun echt heel dankbaar! Ik had me geen beter afscheid kunnen indenken!

Ondertussen zit ik in Bamako. Jean (een verpleger in het dispensarium) heeft mij vandaag vergezeld tot hier en is nu weer richting Koutienso vertrokken.
De busrit is nog wel rustig verlopen. Om 7u zaten we aan de Godron en tegen 8u was er een bus. Tegen twaalf uur nog een kleine panne van een halfuurtje gehad en uiteindelijk om 15u volledig geradbraakt en met grote dorst van de bus gestapt. Djibi heeft mij uiteindelijk naar Ann gebracht en hier zit ik dan.
Morgenavond vertrekt mijn vliegtuig terug richting ‘bewoonde wereld' en mijn ouders komen mij zondagmorgen in Parijs oppikken.

Nu zijn het gemengde gevoelens. Ergens wil ik heel graag naar huis, maar ergens wil ik dit alles ook niet achter laten. De kans dat ik iedereen hier nog eens terug ga zien, is heel erg klein. Afscheid nemen valt zwaar, maar ik ben er zeker van dat we elkaar nooit meer gaan vergeten!
Ik ben wel enorm blij dat je aan de andere kant van de wereld mensen kan tegenkomen, die eigenlijk thuis nog geen 30 km. van je af wonen, die je nog nooit gezien had, en dat het zo goed kan klikken. De band die we samen hebben opgebouwd op die paar weken, is er een die je in België nooit zou kunnen verkrijgen. We delen allemaal een levenservaring, waar veel mensen, nog niet van durven dromen.
Jammer genoeg is het nu gedaan met het Malinese avontuur! Maar het was wel eentje wat ik zeker nooit ga vergeten!

Voor de laatste keer:
Oumou Traoré!

Voor ik naar Afrika kwam, had ik nog nooit: ... (25/03/2012)

1. een klapband meegemaakt

2. de wc moeten doorspelen met een emmer

3. een babyhagedis doodgetrapt (Ruth)

4. van het woord frozé (= bevroren volgens Sara ;-) ) gehoord

5. een kakkerlak in mijn muskietennet gehad (Ilse)

6. met een muskietennet geslapen

7. zoveel muggenbeten gehad (40 op mn li.-been = max.)

8. in mijn zweet wakker geworden

9. een duizendpoot gepord met een verlengd oorstokje en door het doucheputje gespoeld

10. me gewassen met putwater

11. me zooooo vuil gevoeld

12. zo weinig blanken gezien

13. het woord ‘toubabou' zo vaak horen vallen

14. zoveel aardappelen gegeten

15. een gasfles in brand zien staan

16. 6u in een vliegtuig gezeten

17. mensen zo vaak horen gillen bij het zien van vieze beesten (kakkerlakken, spinnen, muggen, hagedissen, duizendpoten, schorpioenen, ...)

18. zoveel dieren in ene keer onbegeleid de weg zien oversteken (runder-buffelachtige dieren, schapen, geiten, ...)

19. zoveel water, tomaten, la vache qui rit, brood en zout in mijn leven gegeten/gedronken

20. zoveel Nederlandse fouten gemaakt

21. in het Frans gedroomd/gedacht

22. een baby van nog geen dag oud gewassen

23. zoveel serieuze gesprekken gehad met mensen die ik nog maar een paar weken ken

24. zoveel harde, pijnlijke korsten in mijn neus gehad (van het stof, btw)

25. me nog altijd vies gevoeld, nadat ik gedoucht was

26. in een taxi gezeten met 5 man en 7 koffers

27. mijn muziek/instrumenten zo hard gemist

28. bruine zeep en een vodje gebruikt voor de afwas

29. met een zaklamp naar het toilet moeten gaan

30. een baby op mijn rug gedragen

31. een pot confituur open gemaakt door met een met op de deksel te slaan tot de toon verandert (trucje van Sr. Suzy)

32. zoveel/vaak/lang moeten afwassen

33. zolang zonder familie & vrienden gezeten

34. zolang een dagboek bijgehouden

35. blonde vleermuizen gezien

36. mijn hart verloren aan een Afrikaantje (Pascali <3)

37. een frigo gezien die op 23° stond

38. zoveel kleren handmatig gewassen

39. een schildpad en een antilope samen in een kooi gezien

40. een staatsgreep meegemaakt (23/03/2012)

41. zoveel gebeden

42. op een scooter, motor en jakarta gezeten

43. zo'n lange reis gemaakt (ca. 6000 km)

44. zoveel baby's gewogen en gemeten

45. een bevalling meegemaakt

46. een besneden vrouw gezien

47. een placenta + placenta-put gezien

48. bepist en bekakt geweest

49. met lei en krijt geschreven

50. vrouwen hun kind aan één armpje omhoog zien heffen

51. thee gedronken met snoepjes in

52. een babykakkerlak gezien (een grote eigenlijk ook niet)

53. bloeddruk gemeten bij iemand

54. een week lang zonder stroom gezeten

55. geskyped

56. zo lang zo éénzijdig gegeten

57. in de open lucht geslapen

58. met 2 gsm's tegelijk gewerkt

59. een blog bijgehouden

60. zolang zonder internet gezeten (een week of 4 nu)

61. zolang zo weinig gehoord van mensen van wie ik dacht dat ze vrienden waren

62. zo weinig fut gehad

63. zo warm gehad

64. zoveel frank op zak gehad (655 CFA = €1)

65. zo vaak een rok gedragen

66. onverwacht een bezoekje gebracht aan wildvreemden

67. een huwelijksaanzoek gekregen, laat staan meerdere per dag

68. zoveel mensen met een mondmasker gezien

69. een geit een huis in of uit zien lopen

70. henna zien aanbrengen

71. een kip over mijn tenen voelen lopen

72. en baby zien wegen in een groene draagzak

73. zoveel zwarte zakjes op straat zien liggen

74. een bibliotheek open gehouden

75. moeten switchen tussen 4 verschillende talen op 1 dag

76. in een klooster gewoond

77. een gasvuur zelf aangestoken

78. to geproefd (magnok & maïs)

79. beurre de charité gebruikt

80. een gsm aan het plafond zien hangen of id muur zien steken

81. geiten over een muur zien lopen

82. zolang op teenslippers gelopen

83. mensen zoveel naar mij zien staren

84. zoveel kinderen op blote voeten zien lopen

85. met zo weinig ontvangst geleefd

86. een baby in een pompebak gewassen

87. meegemaakt dat de diepvries 3 keer in brand is gevlogen

88. een doodgeboorte gezien

89. een zwaar ondervoed kindje gezien & gevoed

90. meermaals mijn wekker gezet om ons ‘boeleke' eten te gaan geven

91. mensen zo ongerust ‘gemaakt'

92. een zwarte non gezien

93. iemand met een eclampsie-aanval gezien

94. een pasgeboren kindje vastgehouden terwijl de mama in kritieke toestand verkeerde (nu gaat alles terug goed)

95. mensen zo in paniek zien slaan

96. een voet in Afrika gezet

97. zolang geen tv gekeken

98. zolang geen jeansbroek gedragen

99. iemand zo dankbaar gezien met een hoopje oude kleren

100. iemand zo hard gemist

101. zoveel meegemaakt op 24 u tijd

102. een kakkerlak op zijn rug zien liggen

103. met vroedvrouwen meegelopen

104. een bisschop van dichtbij gezien

105. langs een schaap op de bus gezeten

106. buiten geslapen in de regen

107. me zo vrij gevoeld

108. zoveel geld uitgegeven (alé, en mijn ouders ook heel veel, waarvoor dank!!!!)

109. zo fel kunnen bewijzen dat ik zelfstandig ben/kan zijn/ wil zijn.

110. me zo blij gevoeld met zo weinig

111. langer dan 10 dagen van huis geweest (dit was in totaal 90)

112. zo medelijden met iemand gehad

113. zoveel nagedacht over mezelf en mijn toekomst

114. zoveel behoefte gehad aan affectie

115. mijn gsm & laptop opgeladen met zonne-energie

116. code 37 gekeken (nu ben ik verslaafd ;-) )

117. de verjaardag van een zuster gevierd

118. (2 congolese) zusters zo uit hun dak zien gaan

119. zelf choco gemaakt

120. een kind een vis uit het vuistje zien eten

121. zolang geen bier gedronken ;-)

122. gedanst op ‘Ai se eu te pego' ;-)

123. van zoveel mensen afscheid moeten nemen

124. zoveel stof gezien

125. een zandstorm meegemaakt

126. van ‘Second Hand Serenade' gehoord

127. zolang geen lenzen gedragen (alé, sinds ik er heb toch)

128. me zo blij gevoeld door een telefoontje of smsje

129. een (gepensioneerde vroed-)vrouw met zoveel weeskindjes onder haar vleugels gezien

130. om half 9 's avonds slippers & thee gekocht

131. een huisdier gehad (Joepie, de hond!!!)

132. iemand zijn zweet aan de gordijnen van de bus zien afvegen

133. een uur moeten wachten op de bus

134. een muskietennet (in het donker) vastgemaakt

135. het woord ‘funselen' gebruikt

136. gebruik gemaakt van ‘western union'

137. geiten op het dak van een bus gezien

138. de motor van een bus van dichtbij gezien

139. de zetels van een bus voorover geklapt gezien

140. mensen de motor van een bus zien afkoelen met een jerrycan water

Afrika brengt perspectief! (09/03/2012)

Ondertussen ben ik 10 weken ver (en neen, daar bedoel ik niet mee dat ik zwanger ben!) en besefte ik in de week dat ik nog maar 3 weekends over had. En hoe langer ik hier zit, hoe meer ik begin te relativeren, na te denken over de verschillen met België, te beseffen hoe goed we het ginder wel hebben en ook hoe weinig mensen daar eigenlijk tevreden mee zijn.
Het ene weekend klaag je over het feit dat de zetels van de bussen hier zo goed als uit elkaar vallen, tot je het weekend daarop 2 uur op een bidon hebt moeten zitten. Dan ben je al tevreden als je op iets met enige vorm van bekleding zit.
Je leert te leven met alle ongemakken en je mist vaak zelfs de comforten van de Westerse wereld niet eens als je hier zit.
Een week of meer zonder internet is ondertussen poepsimpel (terwijl ik thuis bijna continu internet heb openstaan). En ook sms'en en bellen valt nog wel mee. Alleen bij een moeilijk moment is het wel stom als je niet even kan sturen of bellen.

Sinds een week of drie ben ik ook begonnen met mij met putwater te wassen (ondanks het feit dat er een douche aanwezig is). Beter qua temperatuur (warmer toen het nog koud was, en frisser nu het warm is (doordenker, hè ;-) )) en zonder roestgeurtje. Met één emmer kom je toe voor 2 keren wassen (kan je je voorstellen dat je thuis maar een halve of hele emmer water zou verbruiken onder de douche of in bad?). En neen, dit is niet omdat ik graag vuil ben en bijna geen water verbruik, maar je eigen met water blijven besproeien om te sproeien is niet zo fijn als een kwartier onder de douche staan (en veel beter voor de ecologische voetafdruk). En reden 2 is dat als ik teveel water gebruik, mijn halve kamer onder water staat (mijn afvoerputje spoelt namelijk niet zo geweldig door).

En wat kleren wassen betreft, thuis klaagt iedereen altijd als ze de was moeten doen. Wat een werk! De was in het wasmachine steken, dan wel zeker een uur niks te doen hebben en dan nog ophangen ook!
Hier gaat het iets anders te werk. Twee emmertjes vullen (eentje voor te wassen en eentje voor te spoelen), die emmers dan uit een absoluut niet ergonomische pompenbak heffen en naar de binnenplaats sleuren (hopelijk zonder ergens een stuk van de emmer achter te laten), dan je kleren op kleur sorteren en beginnen wassen en schuren (in water dat na 3 kledingsstukken al bruin ziet van het zand wat uit de kleren komt). Dan uitwringen (biceps, come on!) dan uitspoelen in emmer nr. 2 en dan zo nat mogelijk ophangen (dan heb je minder werk en minder kreuken;-) ).
(En plezier dat we hebben als we hier met 3 of 4 op een rijtje zitten!)
En dan moet je je inbeelden dat dat hier in het klooster is, en dat het voor de bevolking meer werk is, want wij hebben een kraan en de meeste mensen hier gewoon een waterput.

Ook ongelofelijk hoe inventief ze hier zijn om de zaken en de materialen die ze niet hebben, te vervangen door iets anders. De bel in de lagere school bvb. bestaat uit het binnenste van een wiel van een auto, opgehangen aan een staketsel, waar dan één van de kinderen, op het ‘juiste' uur, met een hamer op gaat kloppen.

Ook het concept tijd op zich, is hier al een heel ander (en onbenullig) concept. Ieders motto hier is ‘als het vandaag niet gaat, dan morgen wel'.
Afspraak gemist/vergeten, een uur (of twee, of drie) te laat, och komt zo nauw niet. Wat een contrast met onze wereld. Bij ons word je al vies bekeken als je niet altijd 10 min. op voorhand overal aanwezig bent.
En het is ook duidelijk dat het beginuur niet altijd gerespecteerd wordt (wat maken die 10 minuutjes nu uit), maar dat het einduur altijd moet en zal gerespecteerd worden!

Na een paar maanden besef je ook wat je thuis allemaal hebt, waar je daarvoor nooit bij stilgestaan hebt: luxe, comfort, ...
Thuis denk je er niet bij na hoeveel mogelijkheden en middelen je hebt, hoeveel geld dit kost en wat voor gevolgen dit heeft voor moeder Aarde. Een kwartiertje onder de douche staan (daar zou je hier zeker 5 emmers water voor nodig hebben), met de auto eventjes naar Genk of Hasselt op en af (ik heb in 2,5 maanden nog geen 5 keer in een auto gezeten), het licht laten branden terwijl je beneden even iets gaat halen en dan beneden een halfuur blijven hangen (hier werkt alles op zonne-energie, dus op = op), ...
Ook wat familie en vrienden betreft gaan je ogen hier open. Familie en vrienden zijn echt alles! Zonder hun steun ben je niets. En op het moment dat je voor 3 maanden aan de andere kant van de wereld gaat zitten, merk je wie je echte vrienden zijn, wie er echt (en uit zichzelf) aan je denken, en wie regelmatig iets van zich laten weten, ook al zit je dan zoveel duizenden kilometers weg.
Mijn neefje, Kris ;-), vroeg een paar weken geleden of ik hier wel af en toe een knuffel krijg, en toen viel mijn frank (euro) dat dat max. drie keer geweest is op 2 maanden tijd. Thuis zou dit nooit het geval geweest zijn. Thuis heb je mensen die je bijna doodgooien met knuffels, mensen die met 1 blik, 1 woord of 1 snik genoeg hebben om te weten hoe je je voelt en wat er door je heen gaat, mensen die altijd voor je klaar staan als je hun nodig hebt, op wat voor moment dan ook.
En dan moet je aan de andere kant van de wereld gaan zitten, om dat te beseffen!

En wat gevoel in Afrika betreft, hier zijn ze echt bikkelhard! Ik heb ondertussen al 2 bevallingen gezien en de vrouwen hier blijven daar zo rustig onder. Bij ons ligt de vrouw daar af te zien, hier zou je amper denken dat ze in arbeid zijn. Er komt nauwelijks een zucht of een kreun uit en alles gaat er heel stoïcijns aan toe. Zelfs nadat de baby geboren is. De meeste moeders bekijken hun kind nog niet eens, en hup, na een paar dagen het kind op de rug binden, achter op de motor richting thuis en weer het veld op. Terwijl ze bij ons dan weer huilen van geluk bij de geboorte en maanden thuis blijven om te bekomen en voor het kind te zorgen (alé, de meesten toch).

En huilen over het algemeen, wordt hier als een zwakte gezien, ongeacht de reden. Of het nu gaat om pijn (zelfs een echt zwaar verbrand meisje van 10 jaar liet geen traan), verdriet (gaande van familie & vrienden missen, tot het erg vinden als er iemand vertrekt), of frustratie (omdat de kinderen weer eens niet willen luisteren, en omdat ik weiger ze te slaan), ze begrijpen het niet.
Zelfs de meeste kinderen wenen hier nooit. Ze lopen met blote voeten over keiharde scherpe stenen en gaan tegen de grond: niks aan de hand, opstaan, kleren afkloppen, bloed afvegen (wel geen liters, natuurlijk, hè!) en weer verder lopen.
En als er dan eens een baby weent, wordt er alles aan gedaan om te zorgen dat hij zo snel mogelijk ophoudt: borstvoeding geven, kietelen, door elkaar schudden, ondersteboven houden aan de voetjes en schudden, ... alles zolang ze maar stoppen met wenen.

Er zijn zoveel dingen die hier zo anders zijn als bij ons. Zowel als het over gevoel en ermee omgaan gaat, over opvoeding, over verzorging, als wanneer het over waarden en normen gaat.
Wij kregen twee weken geleden naar ons voeten van de politie, omdat we vergeten waren goedendag te zeggen. Bij ons komt het bij veel mensen nog niet eens in hun op om goedendag te zeggen tegen iemand die je niet kent.
Hier helpen ze elkaar uit de nood als het om de een of andere reden niet meer gaat. Ze steunen elkaar. En zelfs als ze weinig hebben, geven ze daar nog een deel van weg aan mensen die nog minder hebben.

Ik denk dat de allergrootste cultuurshock zelfs gaat zijn als ik van mijn vliegtuig stap en moet proberen mij terug in te passen in de Westerse wereld. De Westerse Wereld, vol comfort, luxe en middelen, waar men asocialer en afgezonderd van anderen leeft in zijn eigen huisje en eigen omgeving en nooit buiten zijn eigen perimeter kijkt. Waar solidariteit een langvergeten concept is en waar men eerst naar zichzelf kijkt, alvorens te kijken hoe anderen het stellen. Ja, ze kunnen wel zeggen dat het leven bij ons beter is, maar wij hebben toch een heleboel waarden en normen verloren, die in Afrika wel nog altijd geldig zijn!

Ondertussen gaat mijn laatste drie weekjes Mali bijna in, en heb ik, na mijn stage, voldoende tijd om wat te gaan helpen bij bevallingen, wat kindjes te gaan wassen bij Josephine, wat te gaan helpen in het dispensarium, ....
Met andere woorden, mij nuttig maken en ondertussen toch nog wat genieten van hier aanwezig te zijn.

Oumou Traoré

P.S. Aan Marie, Alicia en andere geïnteresseerde mensen: Het zwaar ondervoedde jongetje (Mali gedoopt) vanuit mijn vorige blog, heeft het overleeft, dankzij de goede zorgen van Marie en Alicia. Hij is nu bij zijn mama en het gaat een beetje beter, maar nog altijd belange niet zoals het zou moeten. Hij eet wel, maar niet zo veel, en zijn hoofdje optillen vergt nog altijd teveel moeite. En de mama vergeet af en toe om melk te komen halen.
Ik hoop dus dat hij en zijn mama blijven doorzetten en erin slagen om hem op te laten groeien tot een grote sterke kerel!

Foto's

Nog even vergeten te vermelden.

Nog meer foto's zijn terug te vinden op

https://picasaweb.google.com/lh/myphotos

Malinese groetjes!

Ups and downs

Op zaterdag, 14 dagen geleden, hebben we het meest idyllische tafereel ooit meegemaakt. Om 14u30 zijn we met ons 3'en , vergezeld door een gids, Moulay, vertrokken op een pinasse (een soort brede kano met een rieten dak) en hebben we een pottenbakkersdorpje bezocht. We zijn begonnen met het bezichtigen van hun ‘magazijn', een hutje volgestapeld met vazen, assenbakken, schalen, ... Voor iemand met een niet al te best evenwicht, is dit niet onmiddellijk de beste plaats om te gaan staan. Maarja, de potten hebben het overleefd.
Naderhand hebben we een vrouw echt aan het werk gezien. Het eigenaardige hier is dat de vrouwen rond de pot draaien (letterlijk), i.p.v. dat de vrouw stilzit en de pot ronddraait. Je zou verwachten dat dit trager gaat, maar niets is minder waar. Ze zetten er een enorm tempo achter en de ene pot na de andere wordt afgeleverd.
Naderhand worden deze potten dan gebakken en ook dit gebeurt niet op de normale manier. Ze worden allemaal gestapeld en bedekt met stro. Deze wordt dan in brand gestoken, met een gigantische, geelachtige rookwolk, veel hitte en een niet zo aangename geur tot gevolg.

Na het bezoek aan het dorpje, kropen we terug op de pinasse voor een zalige terugtocht van anderhalf uur. Na een kwartiertje stelde Moulay voor om op het dak te gaan zitten. Ik lachte er eerst mee, omdat ik dacht dat hij een grapje maakte, tot Marie op het voorstel inging en ze binnen de 5 minuten met hun 2'en op het dak zaten. Na enige aansporing, ben ik er uiteindelijk ook op gekropen (Kathelijne draagt zelden een rok, maar op zo'n dag natuurlijk weer wel). En zelfs Alicia is er met haar pijnlijke knie opgekropen (ze had eerder die dag lieftallig, net aan de receptie van het hotel, de vloer gekust).
Een romantischer en prachtiger moment kan ik mij niet voorstellen. Boven op een pinasse, kabbelend water, schone natuur rond je en een prachtig ondergaande zon. Het leek net een scene uit de Leeuwenkoning (zelfs de bomen leken hetzelfde). We werden er allemaal stil van.

De volgende dag heeft Carl (een blanke, Zuid-Afrikaan, die reeds 8 maand in Mali zit en voor een gigantische suikerraffinaderij werkt) ons meegenomen om zijn toekomstig onderkomen te gaan bezichtigen. Een kast van een hotel, met alles erop en eraan. Naderhand zijn we de velden gaan bekijken waar de suikerplantages op zouden komen te staan. Alicia merkte subtiel op hoe gigantisch het was, waarna bleek dat er tot nu toe 7 hectare stond. Er zou uiteindelijk 14.000 hectare komen te staan.
Carl vertelde ons dat de bevolking, van wie het land was, geld kreeg om erop te mogen zaaien. En dat ze met het geld dat ze kregen, 3 keer zoveel hadden, dan wanneer ze het zelf zouden beplanten. Dat was het moment dat we nogal hard met onze neus op de feiten gedrukt werden. We hadden reeds de zeer arme kant gezien van Mali en nu kwam de zeer rijke en vermogende kant. Ik denk dat toen de eerste échte cultuurshock bij mij gekomen is.

Als hoogtepunt van de week ben ik tijdens de nacht van dinsdag op woensdag ziek geworden. Ik ben al jaren niet meer ziek geweest, en dan word je natuurlijk ziek als je in het buitenland zit.
Het gevolg was dan ook dat ik de woensdag in bed doorgebracht heb. Tegen de avond ging het Goddank al wat beter. En toen stond plots Marie aan mijn deur met de aankondiging dat ik bezoek had. De leerkrachten van de lagere school waren gekomen om me veel beterschap te wensen. Iets wat ik echt nooit verwacht had, en waar ik hun dan ook zeer dankbaar voor ben!

Op donderdagavond (we waren net allemaal naar onze kamer vertrokken) werd de nachtelijke rust ineens verstoord door een kreet (komende uit mijn eigen mond). Ik had me net omgekleed en wou mijn bed in kruipen, toen er in ene keer een uit de kluiten gewassen kakkerlak onderuit kroop (met dus de kreet als gevolg). Als gevolg kwam er spontaan gegiechel uit de kamer langs de mijne en 2 minuten later stond Marie naast mij, nam ze één van mijn teenslippers en ging het beest te lijf tot hij de geest gaf. Goddank dat Marie er was, anders had ik niet in mijn bed durven kruipen, denk ik. Ik heb niet snel schrik van beesten, maar wanneer zo'n kruiperd sneller dan je verwacht je richting uit getrippeld komt, kan ik je verzekeren dat je behoorlijk snel een gil slaakt en zelf richting uitgang begint te springen.

Vrijdagmorgen zijn we weer richting Ségou getrokken, voor ‘Festival sur le Niger'. Onze accommodatie, geregeld door Moulay was echter niet zo geweldig. Alicia en ik hebben uit wanhoop de matras (die nog geen 10 cm. dik was) op de grond gelegd, omdat het bed uit niet meer dan een paar plankjes bestond. Het leek alsof we op de spijlen van een babywiegje lagen.
Het was ook het eerste weekend dat we niet meer verbaasd moesten zijn om andere blanken (en zelfs veel Belgen en Nederlanders) tegen te komen.
We hebben zeer veel bij Katrien (een vrouw uit Leuven, die al 5 jaar in Mali woont en samen met haar Malinese vriend een cafeetje uitbaat) gezeten, waar je altijd de interessantste en grappigste mensen tegenkomt.

Op zondagavond zijn we dan terug richting Koutienso vertrokken. We zaten om 14u45 aan de ‘bushalte' en er was ons gezegd dat er tegen 15u of 15u30 wel een bus zou langskomen. Tegen 17u15 was er eindelijk een bus richting San, waarbij het nog 20 minuten duurde voor we mochten opstappen (omdat alle andere mensen om de één of andere reden voorrang kregen). Een van de mannen wou mij zelfs nog laten betalen voor mijn rugzak in de bagageruimte te steken. Hij dacht waarschijnlijk, die zijn niet van hier, misschien trapt ze er wel in. Maar met alle Chinezen, maar niet met den dezen. Ik ben ondertussen al zo vanbinnen en vanbuiten Malinees (buiten de huidskleur dan) dat ik er niet meer intrap.
Na een heel gedoe mochten we uiteindelijk opstappen, maar er waren geen zetels meer over. Dus zat ik 5 minuten later, op een bidon, met Alicia voor mij (ook op een bidon) en een Malinees achter mij (ook op een bidon) op een bus, te luisteren naar echte Malinese muziek (en af en toe wat hits van de jaren '60).
Nu is het in ene keer ook gedaan met klagen over slechte zetels op de bus. Zo zie je maar, als je denkt dat het erg is, denk er altijd aan dat het nog erger kan. Dus de les van vandaag: wees tevreden met wat je hebt.
Maar al bij al was het nog wel een goede rit (buiten het feit dat de ‘boubara' pijn deed en op bepaalde plaatsen zelfs al gevoelloos was). De chauffeur reed rustiger dan ik tot nu toe meegemaakt heb en de deur stond open, waardoor we frisse lucht hadden. (Halverwege merkten Alicia en ik wel in ene keer op dat het lichtje van de handrem continu brandde.) Toen we in Koutienso aankwamen, stapte de buschauffeur (samen met alle helpers) zelfs af om ons gedag te zeggen.

Maandag dan kwam ik terug van het schooltje en zag ik Marie en Alicia in het klooster zitten. Marie had een zwaar ondervoed jongetje van iets meer dan een jaar op haar schoot. Hij weigerde te eten en de mama kreeg hem niet zover, dus hadden ze aangeboden om die dag voor hem te zorgen en hem te laten drinken, terwijl de mama terug naar huis ging.
Op zo'n moment is het gedaan met de ver-van-mijn-bedshow. Je kan zo'n dingen wel op tv zien, maar om het echt met eigen ogen te zien en hem aan te raken en te zien hoe weinig kracht hij heeft (zelfs te weinig om zijn hoofdje zelf recht te houden of zijn ogen volledig open te kunnen doen), dat doet pijn aan je hart, dat kan ik je verzekeren!

Ondertussen zijn de studenten vroedkunde (Ilse, Ruth en Sara) aangekomen en vertrekken Marie en Alicia op woensdag terug naar België. Het lijkt wel aflossing van de wacht. Iedereen komt en gaat en ik blijf. ;-)
Gisteren heb ik voor het eerst een bevalling gezien. We werden in ene keer geroepen en tegen de tijd dat we in de verloskamer waren (zo'n 3 meter verder) was het hoofdje er al uit gekomen. Een kwartier later was de baby perfect, zonder problemen geboren, was ze gemeten en gewogen en was de placenta er al uit. Al bij al stukken beter dus dan de geboorte die Marie en Alicia hadden meegemaakt.

Dit weekend is het laatste weekend met Marie en Alicia. Het afscheid nemen gaat zwaar zijn, na zo 5 weken bij elkaar. Maar we gaan door tot het 'bittere einde' ;-)
Ondertussen zitten we weer in Segou, en zijn we met de 6 vrouwen bij elkaar, voor de laatste keer. We zullen er een geweldig weekend van maken, waar je volgende week het verslag van krijgt.

Nog niet in de helft, en nu al gemis naar Afrikaanse bodem

Een aantal dingen waar ik aan ga moeten wennen als ik terug in België ben:

1. Het toilet kunnen doorspoelen door op een knopje te duwen, i.p.v. op zoek te moeten gaan naar een emmer water.
   
2. Gewoon gaan zitten aan tafel, wanneer het etenstijd is, i.p.v. nog even een gebedje te doen.
   
3. Eten aan een tafel die tot aan uw middel, i.p.v. tot aan uw oksels komt.
   
4. Moeten reageren op de naam Kathelijne, i.p.v. op ‘Oumou' of ‘Katherine'.
   
5. Gewoon een smsje sturen of bellen, zonder ergens een plaats te gaan zoeken waar je ontvangst hebt. (Marie en Alicia hebben op hun kamer ontvangst als ze hurken tussen hun 2 bedden in en NIET bewegen)
   
6. Naar de bushalte gaan en weten dat de bus max. 10 min. of een kwartier later dan het aangegeven uur daar is. (ook al jagen veel mensen in België zich daar al in op)
   
7. Op een bus stappen, een vaste prijs betalen (zonder te moeten onderhandelen). Plaatsnemen op een stoel die vastgemaakt is aan de vloer en waarvan de bekleding nog in redelijke staat is en die een rugleuning en zitvlak heeft wat niet continu met alles meebeweegt. Een bus waarvan de deur automatisch dichtgaat (en dichtblijft), en waarin niemand je aanstaart, omdat je een toubabou bent.
   
8. Op een bus stappen, waarvan je zeker bent welke kant hij uitgaat, omdat de bestemming er vooraan op geschreven staat, i.p.v. ergens halverwege, om 8u 's avonds over te moeten stappen, omdat de bus waarop je zit naar Koutiala gaat, en niet naar Koutienso. (We hebben ons lesje nu wel geleerd, vanaf nu vragen we naar een bus richting San, dat is bekender dan Koutienso en lijkt minder op namen van andere stadjes of dorpjes.)
   
9. Een douche kunnen nemen zonder te bevriezen van het koude water en zonder achteraf het afvoerputje te moeten ontstoppen.
   
10. Uit bed kunnen stappen zonder vast te zitten in een muskietennet.
    
11. De vuile vaat in een afwasmachine kunnen stoppen, i.p.v. met 4 op een rij te staan afwassen in doorschuifsysteem (eentje wast af, twee drogen en de laatste zet alles weg).
    
12. En als er dan toch afgewassen moet worden, gewoon de stop uittrekken en het afwaswater door de afvoer laten weglopen, i.p.v. de bak met water tussen de bomen leeg te gaan kappen.
    
13. De hele dag door je eigen taal kunnen spreken en niet moeten switchen tussen Nederlands, Frans, Bambara en int weekend ook nog eens Engels, als Carl erbij is. (Vorige week babbelde er een man Engels tegen mij en ik slaagde er maar niet in om te stoppen antwoorden in het Frans. Goddank verstond hij ook Frans.)
    
14. Door het centrum van een stad of dorp kunnen lopen zonder dat je achtervolgd wordt door kinderen die 'toubabou, toubabou' en 'au revoir, à demain' roepen.
    
15. De stekker in het stopcontact kunnen steken als je merkt dat de batterij plat is, en niet moeten wachten tot de generator aanstaat.
    
16. Niet iedere dag moeten uitrekenen welk apparaat je die dag in het stopcontact steekt. 'Ik heb nog genoeg batterij om het met mijn gsm tot morgen uit te houden, dus steek ik vandaag mijn laptop in, en dan morgen mijn gsm.' (al loopt dat af en toe anders dan gedacht)
    
17. Naar een tv van normale grootte en met kleur kunnen kijken, terwijl je binnen in de zetel zit, i.p.v. met 15 man rond een tv'tje van 10 op 10 groot naar een match voetbal te kijken, waarbij het een halfuur duurt voor je door hebt wie welke ploeg is en wie waar moet scoren, omdat je de ploegen, wegens kleurgebrek, niet uit elkaar kan houden. (en op huidskleur kon je ook al niet afgaan, want het was de Cup d'Afrique ;-) ).
    (P.S.: Mali heeft verloren tegen Côte d'ivoire, 0 - 1)
    
18. Je kleren in het wasmachine kunnen steken, i.p.v. met de hand in een emmer te wassen.
    
19. Met een blouse met lange mouwen en een lange broek rondlopen en doodgaan van de koude, i.p.v. de warmte.
    
20. Je tanden poetsen met kraantjeswater, zonder een lekker roestsmaakje.
    
21. Niet meer in een zwembad kunnen springen als je het te warm hebt (in het weekend, weliswaar).
    
22. Raar bekeken worden wanneer je iemand, die je niet kent, begroet en vraagt of alles goed is.
    
23. Wakker worden met het geluid van een wekker, i.p.v. het gezang en getrommel van de zusters.
    
24. Trompet kunnen spelen, zonder dat je het gevoel hebt dat je de rust verstoort (en hier heb ik zelfs alleen maar mijn mondstuk, waarmee ik veel minder kabaal maak).
    
25. In het weekend langer dan 7 of 8 u mogen slapen (ik word nu zelfs op zondag steevast om half 8 of 8 u wakker).
    
26. Een halfuur onderweg zijn naar school met de auto of bus, i.p.v. 5 minuutjes te voet.
    
27. Mijn werkdag niet beginnen met kleutertjes die dansen op trommelgeluiden of de oudere kinderen die het Nationaal volkslied zingen, terwijl de vlag van Mali gehesen wordt.
    
28. Drie of vier keer in de week pasta eten, i.p.v. 6 dagen in de week aardappelen of frietjes (op woensdag is er hier ook pasta :-D ) (wij eten thuis heel veel op italiaanse wijze, en heel weinig aardappelen, dus was wel even aanpassen, hier).
    
29. Niet meer gewoon de deur uit kunnen gaan en even binnenspringen bij mijn Malinese vrienden (ik zou vanuit België 2 dagen onderweg zijn).
    
30. Gewoon je kleren of juwelen dragen, zonder dat wildvreemde mensen op straat vragen of je hun die blouse of die armband toevallig niet zou willen geven. (de kinderen in Ségou zeggen zelfs letterlijk ‘donne-moi un cadeau'.
    
31. Niet meer door het klooster kunnen lopen, met het zalige geluid van wegvluchtende hagedissen (die altijd uitschuiven over de gladde vloer, grappig zicht).
    
32. Naar binnen kunnen gaan en het raam of de deur kunnen dichtdoen, wanneer je het koud hebt. (hier heb je bvb. in de eetkamer al geen echte deuren, maar een soort van vliegenramen. En de ramen bestaan uit zo'n 10 stukken die je kan horizontaal of verticaal kan plaatsen, zodat ze open of dicht staan, maar dicht is hier nooit echt dicht.)
    
33. Een lekker glas koude melk uit de frigo kunnen nemen, zonder warm water en melkpoeder bij elkaar te gooien.
    
34. Op straat niet aangeklampt worden door mensen (van bvb. de HEMA, of H&M, ofzo) die hun spullen willen verkopen, maar gewoon zelf de winkel binnen kunnen lopen, zelf kiezen wat je wilt kopen (of niet wilt kopen) en de prijs betalen die op het kaartje staat (zonder eerst te onderhandelen).
    
35. Niet meer na denken over wat je nu weer wou zeggen (in het Nederlands), terwijl het Frans er redelijk vlot uitkomt. (Marie en Alicia waren daarstraks in het Frans tegen mij aan het babbelen, tot ze zich realiseerde dat Nederlands ook een optie was.)
    
36. Je kwaad maken op kinderen in het Nederlands, terwijl de kinderen je ook echt verstaan en weten wat je bedoelt (het is het gemakkelijkste om te laten zien dat je kwaad bent in je moedertaal, dus de kinderen hier luisteren dan beter).
    
37. Yoghurt eten uit potjes, i.p.v. de echt overheerlijke versie van Jeannine.
    
38. Zeven keer per nacht wakker worden, omdat de ezel hier in de buurt weer aan het balken is.
    
39. Een speelplaats van een school zien, waar geen runderen, schapen of geiten oversteken.
    
40. Niet continu lijken op iemand met het Tourette-syndroom, als je weer eens muggen aan het najagen bent.
    
41. Op je terras zitten, zonder uitzicht op deuren, ramen en tralies.
    
42. Je niet iedere dag moeten insmeren met muggenmelk, body milk, ... en dan nog altijd gestoken worden en een droge huid hebben.
    
43. Voeten hebben die proper zijn, zonder er eerst 3 uur op te schrobben (en dan zijn ze nog niet proper).
    
44. Niet eerst de kakkerlakken moeten trotseren als je in het donker een bekertje water wil (ik heb hier wel nog geen enkele spin gezien).
    
45. 'S avonds met een zaklamp blijven rondlopen, ook al is er overal straatverlichting.
    
46. Je avonden doorbrengen met voor tv hangen, op de laptop bezig zijn of eentje gaan drinken met vrienden, i.p.v. gezellig met zijn allen zakjes met pillen voor in het dispensarium klaar te maken. De helft opent de zakjes (geen gemakkelijke klus) en de andere helft telt de pillen en doet ze in de zakjes (ik hoor tot de zakjesopenende groep, daar moet je minder bij nadenken).
    
47. Niet meer iedere week (of dag in het geval van Alicia en Marie) eraan denken dat je je malariapil moet nemen.
    
48. Kleren aanhebben die niet continu volhangen met zand en krijt.
    
49. Naar het toilet gaan, zonder dat alles vastzit (of juist helemaal niet).
    
50. Geen bankbiljetten meer gebruiken, die je liefst voor het aanraken zou willen testen op alle denkbare ziektes.
    
51. Gebruik maken van een laptop voor mijn schoolwerk, i.p.v. pen en papier (en in de schooltjes zelfs met een lei en krijt).
    
52. Een kind zien oppakken met twee handen onder de armpjes, i.p.v. omhoog getrokken aan één armpje.
    
53. Niet meer verbaasd zijn wanneer je een andere blanke tegenkomt.
    
54. In je auto kunnen stappen en wegrijden, zonder hem eerst nog in elkaar te moeten zetten.

Excuses-moi, maar kort schrijven is niet zo mijn ding. Proficiat aan degenen die ze alle 54 gelezen hebben ;-)

Citatenblog

Even een kort citatenblog, met inside jokes, om aan te tonen hoeveel lol de 3 musketiers hier hebben.

Alicia tegen Kathelijne: ' Doe maar gewoon effe normaal! '

Marie over Alicia: ' Ik drink alleen. '

Kathelijne: ' Daar moeten we ene op drinken. '

Marie & Gi (niet samen): ' Het ziet hier zwart vant volk. '

Zuster Suzy: 'Ge moet oppassen, want de zon hier is niet hetzelfde als bij ons.'
Kathelijne (sarcastisch): ' Hoe? Zijn er dan 2 zonnen?'

Alicia: ' Doeme, hij is terug naar binnen. '

Kathelijne: ' Er zijn 2 dingen die ge toch zowiezo krijgt als ge naar Afrika komt. Diarree en muggenbeten!'

Mamadou: ' Les Maliniens collent comme les mouches, mais ils ne piquent pas comme les moustiques. '

Alicia (licht panikerend): ' Hoor ik nu een kip? .... OP DE BUS? '

Zuster Suzy tegen Marie: ' Ge doet me denken aan een paasei met die strik op uwe kop. '

Marie: ' Eh, das bevroren. '
Kathelijne: ' Jah, dat kan wel es gebeuren met water, ... '
Alicia: ' ... dat net uit de diepvries komt. '

Alicia: ' Grote geit is op zoek naar babygeit. ' (na het ontroerende tafereel dat moeder en kind elkaar terug vonden)

Kathelijne (iedere keer als er iets niet loopt zoals verwacht): ' C'est l'Afrique!'

Eby over Kathelijne: 'Tu resembles à la princesse de Monaco.'
Eby over Alicia: ' Et toi, tu resembles à la reine d'Angleterre.'

Wie ook de avonturen van Marie en Alicia wil volgen, en toffe foto's wil zien, kan altijd terecht op http://wijnaarmali.blogspot.com/

En voor nog extra foto's van mij, ga je naar
https://picasaweb.google.com/lh/myphotos

'God heeft de wereld ook niet in één dag geschapen'

Het concept 'tijd' is een raar ding. De feestdagen en nieuwjaar lijken ondertussen al zo ontzettend lang geleden, terwijl ik hier nog maar 4 weken zit. Terwijl 4 weken in een jaar of in een heel leven echt niks is. Gelukkig heb ik nog een mooie 9 weken te gaan, en ik weet nu al dat ik ga wenen als ik afscheid moet nemen van al die schattige kleine kindjes en ik heb er dan ook reeds een 5-tal geselecteerd om stiekem mee te smokkelen in mijn koffer (ook al denk ik dat Jonas daar niet zo blij mee zou zijn ;-) ).

Mijn Frans verbetert hier met de week. Officieel spreek ik nu ‘français avec des cheveux'. Goddank ben ik wel ondertussen mijn haren aan het verliezen en is er goede hoop dat ik tegen het einde van maart zo goed als kaal ben.
Ook op vlak van Bambara is er ook verbetering zichtbaar, ook al bestaat mijn vocabularium nog altijd maar uit een 30-tal woorden. Ik kan tot 10 tellen, ook al vergeet ik continu de cijfers 8 en 9 (maar de kinderen waar ik mee werk, kunnen toch nog maar tot 5 tellen, dus komt dat even goed uit), ik kan na 2 weken eindelijk links en rechts onthouden, kan mensen 's morgens, 's middags, 's avonds en 's nachts begroeten en vragen of alles goed is (en dan nog een paar losse woorden).
Al bij al toch wel al redelijk voldoende om met de kinderen te kunnen werken. En als ik niet weet hoe ik het in bambara moet zeggen, ga ik over tot gebarentaal (het fijne aan 5- en 6-jarigen is dat ze je niet zo snel uitlachen als volwassenen zouden doen).

Gi, Marina en Freddy zijn op zaterdagmorgen terug vertrokken richting Ségou, om op maandag door te reizen naar Bamako en woensdag terug te vliegen naar België. Ik mis het gelach en de droge humor, maar ja, mooie liedjes duren nu eenmaal niet lang.
Ook Eva is op zaterdagmorgen vertrokken om rond te gaan trekken in de Dogon. Ik heb dus een week doorgebracht in het gezelschap van enkel de 3 zusters en Christine (er is hier nog nooit zo weinig volk geweest). Wel een goede oefening voor mijn Frans, moet ik zeggen!

Op woensdag werd echter mijn middagdutje ruw verstoord door zuster Jeannine, die aankondigde dat de studenten verpleegkunde (Marie, 44 jaar & Alicia, 22 jaar) aangekomen waren (de studenten in kwestie hielden er meer rekening mee dat ik nog maar 2 minuten wakker was).
Het klikte meteen en ik heb in de laatste 4 dagen dan ook meer gelachen als in de week ervoor (ook de eerste dagen dat ik niet om 8 of 9 uur 's avonds in mijne nest lag, wegens uitgeputheid). Woensdag hebben we hun aankomst ineens ingewijd met een goed glaasje wijn.

Op woensdag (en donderdag en vrijdag ;-) ) zijn we thee gaan drinken bij de leerkrachten van de lagere school en gisteren hebben we zelfs gedanst op zijn Afrikaans (en de kinderen maar met ons lachen).
Gisteren zijn Alicia en ik de kindjes gaan helpen wassen bij Josephine (een gepensioneerde vroedvrouw, met een aantal verstoten of weeskindjes onder haar vleugels). De kid-wash leverde enkele grappige foto's en filmpjes op, die we proberen op te loaden, maar ik kan niks beloven.

De 3 musketiers, Oumou, Mamou en Kadidja Traoré, vormen al een hecht trio, ondanks het feit dat we nog maar 3 dagen samen zijn. We zitten voor de moment met in 3'en in Ségou.
Seffens een plonsje in het zwembad bij een zalige 35 graden (muhahaha), en vanavond even skypen met zo ongeveer de halve familie, en dan kunnen we er weer tegen voor een weekje.
Marie en Alicia hebben het hier continu te warm, terwijl ik het hier ondertussen op zo'n momenten vaak al aardig koud heb. Ik denk dat we ondertussen wel kunnen vaststellen dat ik al volledig geïndoctrineerd heb. ;-)

P.S.: nog een heel erg gelukkige verjaardag aan papa!!!!!!