Op zaterdag, 14 dagen geleden, hebben we het meest idyllische tafereel ooit meegemaakt. Om 14u30 zijn we met ons 3'en , vergezeld door een gids, Moulay, vertrokken op een pinasse (een soort brede kano met een rieten dak) en hebben we een pottenbakkersdorpje bezocht. We zijn begonnen met het bezichtigen van hun ‘magazijn', een hutje volgestapeld met vazen, assenbakken, schalen, ... Voor iemand met een niet al te best evenwicht, is dit niet onmiddellijk de beste plaats om te gaan staan. Maarja, de potten hebben het overleefd.
Naderhand hebben we een vrouw echt aan het werk gezien. Het eigenaardige hier is dat de vrouwen rond de pot draaien (letterlijk), i.p.v. dat de vrouw stilzit en de pot ronddraait. Je zou verwachten dat dit trager gaat, maar niets is minder waar. Ze zetten er een enorm tempo achter en de ene pot na de andere wordt afgeleverd.
Naderhand worden deze potten dan gebakken en ook dit gebeurt niet op de normale manier. Ze worden allemaal gestapeld en bedekt met stro. Deze wordt dan in brand gestoken, met een gigantische, geelachtige rookwolk, veel hitte en een niet zo aangename geur tot gevolg.

Na het bezoek aan het dorpje, kropen we terug op de pinasse voor een zalige terugtocht van anderhalf uur. Na een kwartiertje stelde Moulay voor om op het dak te gaan zitten. Ik lachte er eerst mee, omdat ik dacht dat hij een grapje maakte, tot Marie op het voorstel inging en ze binnen de 5 minuten met hun 2'en op het dak zaten. Na enige aansporing, ben ik er uiteindelijk ook op gekropen (Kathelijne draagt zelden een rok, maar op zo'n dag natuurlijk weer wel). En zelfs Alicia is er met haar pijnlijke knie opgekropen (ze had eerder die dag lieftallig, net aan de receptie van het hotel, de vloer gekust).
Een romantischer en prachtiger moment kan ik mij niet voorstellen. Boven op een pinasse, kabbelend water, schone natuur rond je en een prachtig ondergaande zon. Het leek net een scene uit de Leeuwenkoning (zelfs de bomen leken hetzelfde). We werden er allemaal stil van.

De volgende dag heeft Carl (een blanke, Zuid-Afrikaan, die reeds 8 maand in Mali zit en voor een gigantische suikerraffinaderij werkt) ons meegenomen om zijn toekomstig onderkomen te gaan bezichtigen. Een kast van een hotel, met alles erop en eraan. Naderhand zijn we de velden gaan bekijken waar de suikerplantages op zouden komen te staan. Alicia merkte subtiel op hoe gigantisch het was, waarna bleek dat er tot nu toe 7 hectare stond. Er zou uiteindelijk 14.000 hectare komen te staan.
Carl vertelde ons dat de bevolking, van wie het land was, geld kreeg om erop te mogen zaaien. En dat ze met het geld dat ze kregen, 3 keer zoveel hadden, dan wanneer ze het zelf zouden beplanten. Dat was het moment dat we nogal hard met onze neus op de feiten gedrukt werden. We hadden reeds de zeer arme kant gezien van Mali en nu kwam de zeer rijke en vermogende kant. Ik denk dat toen de eerste échte cultuurshock bij mij gekomen is.

Als hoogtepunt van de week ben ik tijdens de nacht van dinsdag op woensdag ziek geworden. Ik ben al jaren niet meer ziek geweest, en dan word je natuurlijk ziek als je in het buitenland zit.
Het gevolg was dan ook dat ik de woensdag in bed doorgebracht heb. Tegen de avond ging het Goddank al wat beter. En toen stond plots Marie aan mijn deur met de aankondiging dat ik bezoek had. De leerkrachten van de lagere school waren gekomen om me veel beterschap te wensen. Iets wat ik echt nooit verwacht had, en waar ik hun dan ook zeer dankbaar voor ben!

Op donderdagavond (we waren net allemaal naar onze kamer vertrokken) werd de nachtelijke rust ineens verstoord door een kreet (komende uit mijn eigen mond). Ik had me net omgekleed en wou mijn bed in kruipen, toen er in ene keer een uit de kluiten gewassen kakkerlak onderuit kroop (met dus de kreet als gevolg). Als gevolg kwam er spontaan gegiechel uit de kamer langs de mijne en 2 minuten later stond Marie naast mij, nam ze één van mijn teenslippers en ging het beest te lijf tot hij de geest gaf. Goddank dat Marie er was, anders had ik niet in mijn bed durven kruipen, denk ik. Ik heb niet snel schrik van beesten, maar wanneer zo'n kruiperd sneller dan je verwacht je richting uit getrippeld komt, kan ik je verzekeren dat je behoorlijk snel een gil slaakt en zelf richting uitgang begint te springen.

Vrijdagmorgen zijn we weer richting Ségou getrokken, voor ‘Festival sur le Niger'. Onze accommodatie, geregeld door Moulay was echter niet zo geweldig. Alicia en ik hebben uit wanhoop de matras (die nog geen 10 cm. dik was) op de grond gelegd, omdat het bed uit niet meer dan een paar plankjes bestond. Het leek alsof we op de spijlen van een babywiegje lagen.
Het was ook het eerste weekend dat we niet meer verbaasd moesten zijn om andere blanken (en zelfs veel Belgen en Nederlanders) tegen te komen.
We hebben zeer veel bij Katrien (een vrouw uit Leuven, die al 5 jaar in Mali woont en samen met haar Malinese vriend een cafeetje uitbaat) gezeten, waar je altijd de interessantste en grappigste mensen tegenkomt.

Op zondagavond zijn we dan terug richting Koutienso vertrokken. We zaten om 14u45 aan de ‘bushalte' en er was ons gezegd dat er tegen 15u of 15u30 wel een bus zou langskomen. Tegen 17u15 was er eindelijk een bus richting San, waarbij het nog 20 minuten duurde voor we mochten opstappen (omdat alle andere mensen om de één of andere reden voorrang kregen). Een van de mannen wou mij zelfs nog laten betalen voor mijn rugzak in de bagageruimte te steken. Hij dacht waarschijnlijk, die zijn niet van hier, misschien trapt ze er wel in. Maar met alle Chinezen, maar niet met den dezen. Ik ben ondertussen al zo vanbinnen en vanbuiten Malinees (buiten de huidskleur dan) dat ik er niet meer intrap.
Na een heel gedoe mochten we uiteindelijk opstappen, maar er waren geen zetels meer over. Dus zat ik 5 minuten later, op een bidon, met Alicia voor mij (ook op een bidon) en een Malinees achter mij (ook op een bidon) op een bus, te luisteren naar echte Malinese muziek (en af en toe wat hits van de jaren '60).
Nu is het in ene keer ook gedaan met klagen over slechte zetels op de bus. Zo zie je maar, als je denkt dat het erg is, denk er altijd aan dat het nog erger kan. Dus de les van vandaag: wees tevreden met wat je hebt.
Maar al bij al was het nog wel een goede rit (buiten het feit dat de ‘boubara' pijn deed en op bepaalde plaatsen zelfs al gevoelloos was). De chauffeur reed rustiger dan ik tot nu toe meegemaakt heb en de deur stond open, waardoor we frisse lucht hadden. (Halverwege merkten Alicia en ik wel in ene keer op dat het lichtje van de handrem continu brandde.) Toen we in Koutienso aankwamen, stapte de buschauffeur (samen met alle helpers) zelfs af om ons gedag te zeggen.

Maandag dan kwam ik terug van het schooltje en zag ik Marie en Alicia in het klooster zitten. Marie had een zwaar ondervoed jongetje van iets meer dan een jaar op haar schoot. Hij weigerde te eten en de mama kreeg hem niet zover, dus hadden ze aangeboden om die dag voor hem te zorgen en hem te laten drinken, terwijl de mama terug naar huis ging.
Op zo'n moment is het gedaan met de ver-van-mijn-bedshow. Je kan zo'n dingen wel op tv zien, maar om het echt met eigen ogen te zien en hem aan te raken en te zien hoe weinig kracht hij heeft (zelfs te weinig om zijn hoofdje zelf recht te houden of zijn ogen volledig open te kunnen doen), dat doet pijn aan je hart, dat kan ik je verzekeren!

Ondertussen zijn de studenten vroedkunde (Ilse, Ruth en Sara) aangekomen en vertrekken Marie en Alicia op woensdag terug naar België. Het lijkt wel aflossing van de wacht. Iedereen komt en gaat en ik blijf. ;-)
Gisteren heb ik voor het eerst een bevalling gezien. We werden in ene keer geroepen en tegen de tijd dat we in de verloskamer waren (zo'n 3 meter verder) was het hoofdje er al uit gekomen. Een kwartier later was de baby perfect, zonder problemen geboren, was ze gemeten en gewogen en was de placenta er al uit. Al bij al stukken beter dus dan de geboorte die Marie en Alicia hadden meegemaakt.

Dit weekend is het laatste weekend met Marie en Alicia. Het afscheid nemen gaat zwaar zijn, na zo 5 weken bij elkaar. Maar we gaan door tot het 'bittere einde' ;-)
Ondertussen zitten we weer in Segou, en zijn we met de 6 vrouwen bij elkaar, voor de laatste keer. We zullen er een geweldig weekend van maken, waar je volgende week het verslag van krijgt.