Ondertussen ben ik 10 weken ver (en neen, daar bedoel ik niet mee dat ik zwanger ben!) en besefte ik in de week dat ik nog maar 3 weekends over had. En hoe langer ik hier zit, hoe meer ik begin te relativeren, na te denken over de verschillen met België, te beseffen hoe goed we het ginder wel hebben en ook hoe weinig mensen daar eigenlijk tevreden mee zijn.
Het ene weekend klaag je over het feit dat de zetels van de bussen hier zo goed als uit elkaar vallen, tot je het weekend daarop 2 uur op een bidon hebt moeten zitten. Dan ben je al tevreden als je op iets met enige vorm van bekleding zit.
Je leert te leven met alle ongemakken en je mist vaak zelfs de comforten van de Westerse wereld niet eens als je hier zit.
Een week of meer zonder internet is ondertussen poepsimpel (terwijl ik thuis bijna continu internet heb openstaan). En ook sms'en en bellen valt nog wel mee. Alleen bij een moeilijk moment is het wel stom als je niet even kan sturen of bellen.

Sinds een week of drie ben ik ook begonnen met mij met putwater te wassen (ondanks het feit dat er een douche aanwezig is). Beter qua temperatuur (warmer toen het nog koud was, en frisser nu het warm is (doordenker, hè ;-) )) en zonder roestgeurtje. Met één emmer kom je toe voor 2 keren wassen (kan je je voorstellen dat je thuis maar een halve of hele emmer water zou verbruiken onder de douche of in bad?). En neen, dit is niet omdat ik graag vuil ben en bijna geen water verbruik, maar je eigen met water blijven besproeien om te sproeien is niet zo fijn als een kwartier onder de douche staan (en veel beter voor de ecologische voetafdruk). En reden 2 is dat als ik teveel water gebruik, mijn halve kamer onder water staat (mijn afvoerputje spoelt namelijk niet zo geweldig door).

En wat kleren wassen betreft, thuis klaagt iedereen altijd als ze de was moeten doen. Wat een werk! De was in het wasmachine steken, dan wel zeker een uur niks te doen hebben en dan nog ophangen ook!
Hier gaat het iets anders te werk. Twee emmertjes vullen (eentje voor te wassen en eentje voor te spoelen), die emmers dan uit een absoluut niet ergonomische pompenbak heffen en naar de binnenplaats sleuren (hopelijk zonder ergens een stuk van de emmer achter te laten), dan je kleren op kleur sorteren en beginnen wassen en schuren (in water dat na 3 kledingsstukken al bruin ziet van het zand wat uit de kleren komt). Dan uitwringen (biceps, come on!) dan uitspoelen in emmer nr. 2 en dan zo nat mogelijk ophangen (dan heb je minder werk en minder kreuken;-) ).
(En plezier dat we hebben als we hier met 3 of 4 op een rijtje zitten!)
En dan moet je je inbeelden dat dat hier in het klooster is, en dat het voor de bevolking meer werk is, want wij hebben een kraan en de meeste mensen hier gewoon een waterput.

Ook ongelofelijk hoe inventief ze hier zijn om de zaken en de materialen die ze niet hebben, te vervangen door iets anders. De bel in de lagere school bvb. bestaat uit het binnenste van een wiel van een auto, opgehangen aan een staketsel, waar dan één van de kinderen, op het ‘juiste' uur, met een hamer op gaat kloppen.

Ook het concept tijd op zich, is hier al een heel ander (en onbenullig) concept. Ieders motto hier is ‘als het vandaag niet gaat, dan morgen wel'.
Afspraak gemist/vergeten, een uur (of twee, of drie) te laat, och komt zo nauw niet. Wat een contrast met onze wereld. Bij ons word je al vies bekeken als je niet altijd 10 min. op voorhand overal aanwezig bent.
En het is ook duidelijk dat het beginuur niet altijd gerespecteerd wordt (wat maken die 10 minuutjes nu uit), maar dat het einduur altijd moet en zal gerespecteerd worden!

Na een paar maanden besef je ook wat je thuis allemaal hebt, waar je daarvoor nooit bij stilgestaan hebt: luxe, comfort, ...
Thuis denk je er niet bij na hoeveel mogelijkheden en middelen je hebt, hoeveel geld dit kost en wat voor gevolgen dit heeft voor moeder Aarde. Een kwartiertje onder de douche staan (daar zou je hier zeker 5 emmers water voor nodig hebben), met de auto eventjes naar Genk of Hasselt op en af (ik heb in 2,5 maanden nog geen 5 keer in een auto gezeten), het licht laten branden terwijl je beneden even iets gaat halen en dan beneden een halfuur blijven hangen (hier werkt alles op zonne-energie, dus op = op), ...
Ook wat familie en vrienden betreft gaan je ogen hier open. Familie en vrienden zijn echt alles! Zonder hun steun ben je niets. En op het moment dat je voor 3 maanden aan de andere kant van de wereld gaat zitten, merk je wie je echte vrienden zijn, wie er echt (en uit zichzelf) aan je denken, en wie regelmatig iets van zich laten weten, ook al zit je dan zoveel duizenden kilometers weg.
Mijn neefje, Kris ;-), vroeg een paar weken geleden of ik hier wel af en toe een knuffel krijg, en toen viel mijn frank (euro) dat dat max. drie keer geweest is op 2 maanden tijd. Thuis zou dit nooit het geval geweest zijn. Thuis heb je mensen die je bijna doodgooien met knuffels, mensen die met 1 blik, 1 woord of 1 snik genoeg hebben om te weten hoe je je voelt en wat er door je heen gaat, mensen die altijd voor je klaar staan als je hun nodig hebt, op wat voor moment dan ook.
En dan moet je aan de andere kant van de wereld gaan zitten, om dat te beseffen!

En wat gevoel in Afrika betreft, hier zijn ze echt bikkelhard! Ik heb ondertussen al 2 bevallingen gezien en de vrouwen hier blijven daar zo rustig onder. Bij ons ligt de vrouw daar af te zien, hier zou je amper denken dat ze in arbeid zijn. Er komt nauwelijks een zucht of een kreun uit en alles gaat er heel stoïcijns aan toe. Zelfs nadat de baby geboren is. De meeste moeders bekijken hun kind nog niet eens, en hup, na een paar dagen het kind op de rug binden, achter op de motor richting thuis en weer het veld op. Terwijl ze bij ons dan weer huilen van geluk bij de geboorte en maanden thuis blijven om te bekomen en voor het kind te zorgen (alé, de meesten toch).

En huilen over het algemeen, wordt hier als een zwakte gezien, ongeacht de reden. Of het nu gaat om pijn (zelfs een echt zwaar verbrand meisje van 10 jaar liet geen traan), verdriet (gaande van familie & vrienden missen, tot het erg vinden als er iemand vertrekt), of frustratie (omdat de kinderen weer eens niet willen luisteren, en omdat ik weiger ze te slaan), ze begrijpen het niet.
Zelfs de meeste kinderen wenen hier nooit. Ze lopen met blote voeten over keiharde scherpe stenen en gaan tegen de grond: niks aan de hand, opstaan, kleren afkloppen, bloed afvegen (wel geen liters, natuurlijk, hè!) en weer verder lopen.
En als er dan eens een baby weent, wordt er alles aan gedaan om te zorgen dat hij zo snel mogelijk ophoudt: borstvoeding geven, kietelen, door elkaar schudden, ondersteboven houden aan de voetjes en schudden, ... alles zolang ze maar stoppen met wenen.

Er zijn zoveel dingen die hier zo anders zijn als bij ons. Zowel als het over gevoel en ermee omgaan gaat, over opvoeding, over verzorging, als wanneer het over waarden en normen gaat.
Wij kregen twee weken geleden naar ons voeten van de politie, omdat we vergeten waren goedendag te zeggen. Bij ons komt het bij veel mensen nog niet eens in hun op om goedendag te zeggen tegen iemand die je niet kent.
Hier helpen ze elkaar uit de nood als het om de een of andere reden niet meer gaat. Ze steunen elkaar. En zelfs als ze weinig hebben, geven ze daar nog een deel van weg aan mensen die nog minder hebben.

Ik denk dat de allergrootste cultuurshock zelfs gaat zijn als ik van mijn vliegtuig stap en moet proberen mij terug in te passen in de Westerse wereld. De Westerse Wereld, vol comfort, luxe en middelen, waar men asocialer en afgezonderd van anderen leeft in zijn eigen huisje en eigen omgeving en nooit buiten zijn eigen perimeter kijkt. Waar solidariteit een langvergeten concept is en waar men eerst naar zichzelf kijkt, alvorens te kijken hoe anderen het stellen. Ja, ze kunnen wel zeggen dat het leven bij ons beter is, maar wij hebben toch een heleboel waarden en normen verloren, die in Afrika wel nog altijd geldig zijn!

Ondertussen gaat mijn laatste drie weekjes Mali bijna in, en heb ik, na mijn stage, voldoende tijd om wat te gaan helpen bij bevallingen, wat kindjes te gaan wassen bij Josephine, wat te gaan helpen in het dispensarium, ....
Met andere woorden, mij nuttig maken en ondertussen toch nog wat genieten van hier aanwezig te zijn.

Oumou Traoré

P.S. Aan Marie, Alicia en andere geïnteresseerde mensen: Het zwaar ondervoedde jongetje (Mali gedoopt) vanuit mijn vorige blog, heeft het overleeft, dankzij de goede zorgen van Marie en Alicia. Hij is nu bij zijn mama en het gaat een beetje beter, maar nog altijd belange niet zoals het zou moeten. Hij eet wel, maar niet zo veel, en zijn hoofdje optillen vergt nog altijd teveel moeite. En de mama vergeet af en toe om melk te komen halen.
Ik hoop dus dat hij en zijn mama blijven doorzetten en erin slagen om hem op te laten groeien tot een grote sterke kerel!