We hebben al een aantal weken geen internet, dus plaats ik de blog's die ik nog geschreven had er nu dan nog op.

Ongelofelijk dat je al 12 weken aan de andere kant van de wereld kan zitten en dan op 24 u nog altijd dingen meemaakt, die zelfs in je ergste nachtmerries niet voorkomen.

Vorige week donderdag en vrijdag heb ik op 24 u meer gezien en gehoord dan de volle 2 maanden daarvoor.

Het begon allemaal vorige week donderdag, toen bleek dat het leger Bamako aan het overnemen was, omdat ze geen middelen en munitie hebben voor hun oorlog in het Noorden. Zuster Suzy was net aan het uitleggen wat voor gevolgen een mogelijke staatsgreep voor Mali en voor ons zou kunnen hebben, toen er in ene keer vlammen in de keuken te zien waren.
Sr. Jeanine was te dicht met haar lucifer in de beurt van de lekkende gasfles gekomen, gevolg: steekvlam! Toen wou ze er nog water opgooien, tot Zr. Suzy er een natte handdoek over smeet. Afhankelijk van de hoeveelheid gas die nog in de fles zat, had het hele klooster de lucht in kunnen gaan! Dat was de eerste shock voor ons.

Tegen de avond hing iedereen met de ouders aan de telefoon om na te gaan hoe de situatie in Bamako was. Voor de anderen zag het er op dat moment nog niet zo erg uit, maar ik stond een week voor mijn vertrek en alles was net gaande op de plaats waar ik een week later naartoe zou moeten.

Uiteindelijk is de diepvries nog 3 keer in brand gevlogen. Deze werkt op petroleum en op de een of andere manier is dit dus 3 keer mis gegaan. Uiteindelijk heeft Sr. Suzy besloten hem niet meer opnieuw aan te steken, want als dit in het midden van de nacht zou gebeuren, ...
Ook de generator was al een week stuk, dus moeten we het doen met één stopcontactje in de keuken, wat op zonne-energie werkt. Maar ook daar valt dik mee te leven. In principe hebben we nog stukken meer luxe dan de mensen die hier in het dorp wonen, dus.

Dan hadden Ilse en Sara die nacht wacht op de materniteit. Om 00.50u kwam Ilse in ene keer aangelopen, helemaal in paniek om Sr. Suzy en Sympho te roepen. Er was een vrouw, van 22 jaar, een aantal dagen geleden bevallen, maar ze had een bloeddruk van 24 / 10 en ze werd nu niet meer wakker. Sympho ging met Ilse mee. En ook Ruth en ik zijn gevolgd, omdat ze zo in paniek was. Ik wist dat ik niet zoveel bijdrage kon leveren, maar morele steun is ook al iets.
Daar aangekomen zei Sympho dat er dringend een ambulance gebeld moest worden. Dus ben ik terug gelopen naar Suzy en heeft zij een ambulance gebeld. Ik ben dan terug gegaan naar de materniteit en nog geen 2 min. later kreeg die vrouw een eclampsie-aanval (valt te vergelijken met een epilepsie-aanval).
Wij hebben dan, met 6 man, die vrouw op een matras naar de verloskamer gedragen en haar daar op de grond gelegd, weg van dingen waar ze zich aan zou kunnen bezeren.
Vlak na de aanval was haar bloeddruk gedaald tot normale waarden, maar deze begon langzaamaan weer te stijgen. De vroedvrouwen hebben nog een infuus geprikt. Daarna konden we niet meer doen dan afwachten tot de ambulance zou komen (gemiddeld duurt dit 30 min.) en indien ze opnieuw een aanval zou krijgen: zorgen dat ze zich niet kan bezeren, haar op haar zij dragen en een mayo-canule in haar mond steken om te zorgen dat ze haar tong niet kan afbijten.
Ik stond er intussen langs, met haar zoontje in mijn armen. Dat was het moment waarop alles ineens ten volle tot mij doordrong. Ik stond daar met een jongetje, van een paar dagen oud, die vredig in mijn armen lag te soezelen en naar de borst aan het zoeken was, terwijl zijn mama op de grond lag en in kritieke toestand verkeerde.
Om 01.20u arriveerde de ambulance. We hebben de vrouw op de brancard gelegd en toen ze haar wouden afvoeren is ze nog 3 keer bijna naar beneden getotterd, omdat de ambulanciers (waaronder nog niet eens een dokter of verpleger was) de brancard niet goed hadden vastgezet.
Uiteindelijk is ze dan toch heelhuids in de ambulance geraakt en Ilse en Ruth hebben nog uitgelegd wat ze moesten doen als ze weer een aanval kreeg.
Nog geen 5 min. later lag iedereen alweer in bed, en stonden wij daar gelijk 4 verloren schapen, nog wat te bekomen van wat we net allemaal gezien en gehoord hadden.
Tegen dat we in ons bed lagen was het 04u00 en om 06u50 ging de wekker alweer.

De volgende dag aan de ontbijttafel werd ons verteld dat het ondertussen echt om een staatsgreep ging. Voor de moment was het nog afwachten wat voor gevolgen dit zou hebben. De luchthavens waren gesloten en er werd in de lucht geschoten, maar het leger keerde zich niet tegen de bevolking. Bamako was dus eigenlijk nog redelijk rustig, maar toch had dit voor een heel opschudding in België gezorgd. Leerkrachten, ouders, Ann van Tounga Tours, Sr. Suzy, iedereen was over ons aan het mailen en bellen in een poging te beslissen wat ze moesten doen om te zorgen dat we veilig naar huis konden.

Toen kwamen ze ons ineens roepen voor de materniteit. Aangezien Ilse en Sara nog niet klaar waren, ben ik met Ruth meegegaan. Bleek dat het ging om een meisje van 18 jaar, 6 maanden zwanger, maar ze had al weeën. In België beginnen ze blijkbaar zelfs pas vanaf 24 weken te reanimeren, en dan ligt dat kindje weken aan de beademing en in een couveuse, dus dan is de kans dat dat kind het hier overleeft nog eens zo klein.
Een uur en veel bloed, zweet en tranen later was het kindje eruit. Na een paar ademhalingsstuipjes bleef het kindje doodstil liggen. Klein, maar perfect met alles erop en eraan, 10 vingertjes, 10 teentjes. Een uurtje later werd het aangekleed, in een doek gewikkeld, in een doos gestopt en begraven. Ondertussen lag de mama op de materniteit, tussen de andere pas bevallen moeders. Het ‘enige verschil' met de andere mama's was dat haar kindje het niet gehaald had.

Een uur later bleek dat er een mama, die 12 maart bevallen was, teruggekomen was, omdat haar kindje niet wou eten. Het kindje was sinds de geboorte 600 gr. afgevallen en heel erg zwak. Sindsdien zijn wij begonnen met het kindje, via een sonde, melk bij te geven. Eerst om het uur, toen om de twee uur, nu ondertussen om de drie. Iedere avond wordt er afgesproken wie er die nacht op gaat staan op welk uur, voor ons ‘boeleke'.
Ondertussen weegt ze 2,300 kg en doet ze het goed. Er zit al meer leven in en ze reageert veel meer op ons. Af en toe gaan haar oogjes zelfs open, maar ze draaien wel veel weg. Nu maar hopen dat ze er niets aan over houdt!

Toen bleek vrijdag in de namiddag dat onze ouders met de leerkrachten samen kwamen om informatie uit te wisselen en te bespreken wat er nu juist met ons ging gebeuren.
De drie vroedvrouwen moeten misschien mee met Sr. Suzy op 11 april, i.p.v. 18 april terug. En voor mij gingen ze iemand zoeken om mee te gaan naar Bamako.

Uiteindelijk zijn we de voorbije week continu heen en weer geslingerd tussen alles wat we gezien hebben op de materniteit en alles wat er in Bamako gaande is.
Dit heeft wel een domper gezet op mijn laatste week hier. Ten volle genieten was er niet echt meer bij.

Maar gisteren was het dan uiteindelijk na 3 maanden mijn laatste avond en de vroedvrouwen zijn de hele dag in de weer geweest om er een geweldig afscheid van te maken. Enig nadeel: ik mocht gedurende de hele namiddag de keuken of de woonkamer nimeer binnen. L Maar het was het zeker waard!
Eerst bij Josephine afscheid gaan nemen, frietjes gegeten en nog eens de kindjes gewassen. Dan terug naar het klooster. Daar stond een kaartje van de zusters voor mij klaar en een sleutelhanger, gemaakt door de gevangenen van Bla. Keilief!
Daarna haalden de vroedvrouwen eerst beignets boven (waarvan ik nu hier in Bamako een kleine voorraad meegekregen heb ;-) ), daarna nog pudding en daarna lieten zij mijn dagboek zien, waar ze alledrie eerst afzonderlijk en daarna samen heel lieve en grappige berichtjes in geschreven hadden die echt vanuit het hart komen!
Ik ben hun echt heel dankbaar! Ik had me geen beter afscheid kunnen indenken!

Ondertussen zit ik in Bamako. Jean (een verpleger in het dispensarium) heeft mij vandaag vergezeld tot hier en is nu weer richting Koutienso vertrokken.
De busrit is nog wel rustig verlopen. Om 7u zaten we aan de Godron en tegen 8u was er een bus. Tegen twaalf uur nog een kleine panne van een halfuurtje gehad en uiteindelijk om 15u volledig geradbraakt en met grote dorst van de bus gestapt. Djibi heeft mij uiteindelijk naar Ann gebracht en hier zit ik dan.
Morgenavond vertrekt mijn vliegtuig terug richting ‘bewoonde wereld' en mijn ouders komen mij zondagmorgen in Parijs oppikken.

Nu zijn het gemengde gevoelens. Ergens wil ik heel graag naar huis, maar ergens wil ik dit alles ook niet achter laten. De kans dat ik iedereen hier nog eens terug ga zien, is heel erg klein. Afscheid nemen valt zwaar, maar ik ben er zeker van dat we elkaar nooit meer gaan vergeten!
Ik ben wel enorm blij dat je aan de andere kant van de wereld mensen kan tegenkomen, die eigenlijk thuis nog geen 30 km. van je af wonen, die je nog nooit gezien had, en dat het zo goed kan klikken. De band die we samen hebben opgebouwd op die paar weken, is er een die je in België nooit zou kunnen verkrijgen. We delen allemaal een levenservaring, waar veel mensen, nog niet van durven dromen.
Jammer genoeg is het nu gedaan met het Malinese avontuur! Maar het was wel eentje wat ik zeker nooit ga vergeten!

Voor de laatste keer:
Oumou Traoré!